தமிழ் சமூக சிவில் குழுக்கள் இமயமலை பிரகடனத்தை நிராகரிக்கின்றன. வேலன் சுவாமிகள் தெரிவிப்பு.samugammedia தமிழ் மக்களின் நிலைப்பாடுகளை கருத்தில் கொள்ளாத "இமயமலை பிரகடனத்தை" தமிழ் சமூக அமைப்புகள், மாணவர்கள், பாதிக்கப்பட்ட தரப்பினர் மற்றும் மதத்தலைவர்கள் கூட்டாக நிராகரிக்கின்றனர் என பொத்துவில் தொடக்கம் பொலிகண்டி வரையான மக்கள் எழுச்சி இயக்கத்தின் ஒருங்கிணைப்பாளர்  வேலன் சுவாமிகள் தெரிவித்தார்.    குறித்த விடயம் தொடர்பாக இன்று அனுப்பி வைத்துள்ள ஊடக அறிக்கையில் இந்த விடயம் தெரிவிக்கப்பட்டது.அதில் மேலும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளதாவது,தமிழ் பல்கலைக்கழக மாணவர்கள், காணாமல் போனோர் குடும்பங்கள் உட்பட பாதிக்கப்பட்ட குழுக்கள், சமய குழுக்கள், தொழிற்சங்கங்கள், கல்விமான்கள் மற்றும் பலர் அடங்கிய தமிழ் சிவில் சமூக குழுக்கள் சங்காவின் சிறந்த இலங்கை (SBSL) மற்றும் உலகத் தமிழ் மன்றம் (SBSL) மற்றும் உலகளாவிய தமிழ் மன்றம் (இமயமலை பிரகடனத்தை" கூட்டாக நிராகரித்துள்ளன. GTF). இமயமலைப் பிரகடனத்தை ("பிரகடனம்") ஆர்வத்துடன் படித்தோம். ஆனால், சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு தமிழர்கள் அனுபவித்து வரும் வேதனைகள் மற்றும் வேதனைகள் மற்றும் தமிழர்களின் குறைகளையும், வேதனைகளையும் முற்றிலும் புறக்கணித்ததற்காக ஏமாற்றமடைந்தோம். வெளிப்படையாக, பௌத்த மதகுருமார்களுக்கு தமிழர்களின் குறைகள் பற்றி தெரியாது, ஏனெனில் அவர்கள் தமிழர் பகுதிகளுக்கு வெளியே சிங்களவர்களிடையே வசிப்பதால், நாம் என்ன கடந்து வந்தோம், தொடர்ந்து கடந்து வருகிறோம். பதினான்கு வருடங்களுக்கு முன்னர் யுத்தம் முடிவடைந்த பின்னர், P2P (பொதுவில் முதல் பொலிகண்டி வரை) போன்ற வெகுஜன பேரணிகள் மூலம் நேரடியாக எமது குறைகளை வெளிப்படுத்தியுள்ளோம். பாதுகாப்புப் படையினரின் மிரட்டல் மற்றும் தாக்குதல்களுக்கு மத்தியிலும் சுமார் அரை மில்லியன் தமிழர்கள் இணைந்து தமிழ்ப் பகுதிகளில் ஐந்து நாள் அணிவகுப்பை P2P வழிநடத்தியது. தமிழ்ப் பல்கலைக்கழக மாணவர்களும், காணாமல் போனவர்களின் குடும்பங்கள் போன்ற பாதிக்கப்பட்ட குழுக்களும் தமிழர்களின் குறைகளை வெளிப்படுத்தும் வகையில் ஏராளமான போராட்டங்கள், உண்ணாவிரதப் போராட்டங்கள் மற்றும் ஊர்வலங்களை நடத்தினர். அவர்களின் குறைகள் எதுவும் இந்த “பிரகடனத்தில்” கவனிக்கப்படவில்லை. பதினான்கு ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் யுத்தம் முடிவடைந்த பின்னர் தமிழர்களால் வெளிப்படுத்தப்பட்ட பின்வரும் தமிழ்க் குறைகளை உங்கள் கவனத்திற்குக் கொண்டுவர விரும்புகிறோம்.1) போருக்கு முந்தைய 1983ம் ஆண்டு காலப்பகுதியில் இருந்த அளவிற்கு தமிழர் பகுதிகளில் சிறிலங்கா இராணுவத்தை குறைத்தல். போர் முடிவடைந்து பதினான்கு ஆண்டுகளுக்கு மேலாகிவிட்டது. ஆனால் மே 2009 இல் போரின் உச்சக்கட்டத்தில் இருந்ததைப் போலவே மோசமான அளவில் இராணுவ கட்டமைப்பு தமிழர் தாயகத்தில் பராமரிக்கப்பட்டு வருகிறது. தமிழ் இனப்படுகொலை மற்றும் தமிழ்ப் பெண்களைக் கற்பழித்தல் போன்ற பல கொடூரமான குற்றங்களை மேற்கொண்ட சிறிலங்கா ஆயுதப்படை தமிழர் நிலங்களில் தொடர்ந்து நிலைகொண்டிருப்பது, தமிழ் மக்களை தொடர்ந்தும் அச்ச சூழ்நிலையில் வைத்திருப்பதுடன் பல்வேறு சமூக பிரச்சனைகளையும் ஏற்படுத்துகின்றது. 2) ஐ.நா அதிகாரிகளின் முன்மொழிவுகளுக்கு அமைவாக சிறிலங்காவை சர்வதேச குற்றவியல் நீதிமன்றத்தில் (ICC) பாரப்படுத்தவும். 2009 இல் நடந்த போரின் இறுதி ஆறு மாதங்களில் ஏறக்குறைய எழுபதாயிரம் தமிழர்கள் கொல்லப்பட்டமை ஐ.நா. உள்ளக ஆய்வு அறிக்கையில் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது. மேலும் கைக்குழந்தைகள், சிறுவர்கள் உட்பட ஆயிரக்கணக்கான தமிழர்கள் காணாமல் ஆக்கப்பட்டுள்ளனர். போர் முடிவடைந்து பதினான்கு ஆண்டுகள் கடந்துவிட்ட நிலையிலும் இவ்வினவழிப்பினையும் போர்குற்றங்களையும் நடாத்திய ஒரு பாதுகாப்புப் படை அதிகாரிகளோ அல்லது அரசியல் தலைவர்களோ நீதியை எதிர்கொள்ளவில்லை. மனித உரிமைகளுக்கான ஐ.நா உயர்ஸ்தானிகர் உட்பட பல ஐ.நா அதிகாரிகள் பரிந்துரைத்தது போல சிறிலங்காவை சர்வதேச குற்றவியல் நீதிமன்றத்திற்கு (ICC) பரிந்துரைக்குமாறு நாங்கள் கேட்டுக்கொள்கிறோம். 3) சிறிலங்கா இராணுவம் உட்பட்ட அரசு நிறுவனங்களின் உதவியுடன் பல வரலாற்று சிறப்பு மிக்க சைவ ஆலயங்கள் அழிக்கப்பட்டு, சிங்களவர்கள் பூர்வீகமாக வசிக்காத தமிழர் தாயகமான வடக்கு கிழக்கு எங்கும் பெளத்த கோயில்கள் கட்டப்படுவது உடனடியாக நிறுத்தப்பட வேண்டும். 4) தமிழர் தாயகத்தின் இனப்பரம்பலை மாற்றி அமைக்கும் முனைப்புடன் சிங்கள பெளத்த அரச துணையுடன் தமிழர் தாயகம் எங்கும் இடம்பெறும் அத்துமீறிய சிங்கள குடியேற்றங்களும் காணி அபகரிப்புகளும் உடனடியாக நிறுத்தப்பட வேண்டும்.5) மீண்டும் ஒரு இனவழிப்பும் இரத்தக்களரியும் இந்த தீவில் ஏற்படுவதைத் தடுக்க, இனப்பிரச்சினைக்கு நிரந்தர அரசியல் தீர்வினை ஏற்படுத்தும் விதமாக தமிழ் மக்களிடையே சர்வதேசத்தினால் பொது வாக்கெடுப்பு நடாத்தப்பட வேண்டும்:இலங்கை சுதந்திரம் பெற்றதில் இருந்து நீடித்து வரும் இனப்பிரச்சினைக்கு காரணம் தமிழ் மக்களுக்கு அரசியல் தீர்வு வழங்கப்படாமையே ஆகும். இதன் விளைவாக 1958, 1977, 1983 மற்றும் 2009 ஆம் ஆண்டுகளில் தமிழர்கள் பாரியளவில் படுகொலை செய்யப்பட்டனர். தமிழ் தலைவர்களுக்கும் சிங்கள பெரும்பான்மை அரசுகளுக்கும் இடையிலான பல உடன்படிக்கைகள் தொடர்ந்து வந்த அரசுகளால் கிழித்தெறியப்பட்டன. இந்தியா மற்றும் நோர்வே மேற்கொண்ட சர்வதேச மத்தியஸ்தங்களும் கூட தோல்வியடைந்தன. உலகெங்கிலும் உள்ள பல நாடுகளில், குறிப்பாக பனிப்போர் முடிவடைந்த கடந்த முப்பது ஆண்டுகளாக, ஜனநாயக ரீதியில் அரசியல் தீர்வுகளை காண பொதுவாக்கெடுப்பு முறையே நடைமுறையில் உள்ளது. இந்த சர்வதேச நடைமுறையையே தமிழர்களாகிய நாமும் தொடர்ந்து கோரி வருகின்றோம் என அதில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.